Osoby szukające pomysłu na ?ciepły dom? bez trudu dowiedzą się, że domy budowane z bloczków i pustaków keramzytowych cechują się wysoką izolacyjnością cieplną, paroprzepuszczalnością i trwałością.
– Zadaniem ścian, jest ochrona domowników przed chłodem. Keramzyt doskonale spełnia to zadanie ? wyjaśnia muratordom.pl
Ze strony http://www.netweber.pl/ dowiemy się, że ?Leca? KERAMZYT oraz keramzytowe bloczki, pustaki i kształtki Leca? BLOK to dobry punkt wyjścia w drodze do ciepłego, suchego, zdrowego i cichego domu?.
Czym jest Leca? KERAMZYT? Są to gliniane kuleczki wypalone w wysokiej temperaturze (1150?C), powodującej pęcznienie specjalnego rodzaju gliny. Ceramiczna osłona każdej kulki skrywa porowatą strukturę wewnętrzną przypominającą ciemny pumeks. Zamknięte pory (pęcherzyki powietrza) stanowią skuteczny izolator cieplny.
Drobne, ceramiczne granulki Leca? KERAMZYTU są:
? dobrym izolatorem termicznym, akustycznym i radiestezyjnym ? lekkie (o małym ciężarze nasypowym) ? materiałem
o największej wytrzymałości spośród materiałów izolacyjnych ? niepalne ? odporne na grzyby, pleśnie, gryzonie i owady ? odporne na mróz i wilgoć ? chemicznie obojętne ? trwałe (przez długi okres użytkowania nie pogarszają się ich parametry izolacyjne
i wytrzymałościowe).
Na bazie tego kruszywa wytwarzane są lekkie bloczki i pustaki, w których pomiędzy poszczególnymi granulkami keramzytu pozostają otwarte kanaliki bez trudu odprowadzające parę wodną, nie dopuszczając do kumulowania się wilgoci w murze.
Dobra termoizolacyjność i paroprzepuszczalność to dwie podstawowe zalety wyrobów z keramzytobetonu. Materiał ten przyrównać można do wysokiej klasy odzieży, która jednocześnie utrzymuje ciepło i ?oddycha?, nie dopuszczając do nadmiernego pocenia się.
Historia keramzytu ? lekkiego, ceramicznego kruszywa powstającego w procesie wypalania gliny, rozpoczęła się w 1913 roku od przypadkowego odkrycia w cegielni Hayde?a w USA. Prawdopodobnie na skutek zbyt wysokiej temperatury w piecu, zamiast wypalonej cegły uzyskano lekki ceramiczny materiał o znacznie większej objętości niż surowiec przeznaczony do wypału.
Pierwsza produkcja keramzytu ruszyła w 1917 roku. Kruszywo, nazwane hayditem, stosowano do wytwarzania lekkiego betonu, z którego następnie produkowano drobnowymiarowe elementy budowlane. Keramzytu używano także do innych, czasem niezwykłych celów. Tuż po pierwszej wojnie światowej, w technologii lekkiego siatkobetonu na bazie keramzytu, rozpoczęto konstruowanie kadłubów statków i okrętów. Jednym z pierwszych i najbardziej znanych był zwodowany w 1919 roku tankowiec Selma. Do 1939 roku małe wytwórnie hayditu powstały w Kanadzie, Szwecji, Norwegii i Danii.