Transport z miejsca zamieszkania do miejsca pracy zapewniony bezpłatnie pracownikowi przez pracodawcę z wykorzystaniem pojazdu firmowego, co do zasady służy do celów prywatnych pracownikowi przez co nie stanowi celu działalności gospodarczej pracodawcy. Oczywiście nie ma zasady od której nie znajdziemy wyjątku, w tym przypadku taki wyjątek przewiduje art. 86a ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Odstępstwo to powinno być uzasadnione stanem faktycznym danej sprawy a wówczas podatnikowi może przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa i ponoszeniem innych wydatków na eksploatację pojazdów samochodowych, z uwzględnieniem spełnienia wymogów wynikających z art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u.
Powyższe znajduje wyjaśnienie w zapytaniu pewnej spółki prawa handlowego Przedmiotem o wydanie Indywidualnej interpretacji, gdzie poddano pod rozważanie pytanie o możliwość odliczania 100% podatku VAT w przypadku dojazdów pracowników (przedstawicieli handlowych) samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, w sytuacji gdy pracownik rozpoczyna i kończy dzień pracy pod swoim mieszkaniem. Sprawa znalazła swoje rozwiązanie dopiero przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w wyroku z 21 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 1200/15, w którym orzekł, iż na zasadzie wyjątku, należy traktować przypadki, gdy wykorzystanie samochodu służbowego na dojazd pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy będzie uznawane za związane z działalnością gospodarczą podatnika.
NSA zwrócił uwagę, że opisane we wniosku o interpretację a prowadzone przez skarżącą spółkę regulamin określający zasady i sposób wykorzystania pojazdów samochodowych, powadzenie ewidencji przebiegu pojazdów oraz jej weryfikacja, a także zamontowanie w pojazdach systemu GPS, realizuje postulat wyłącznego wykorzystywania samochodów do działalności gospodarczej, wykluczając jednocześnie ich użycie do innych celów.
NSA powołał się również na treść wyroku z 16 października 1997 r. w sprawie C-258/95 Julius Fillibeck Söhne GmbH&Co, w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości (obecnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej) orzekł, że artykuł 6 (2) VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że transport z miejsca zamieszkania do miejsca pracy zapewniany nieodpłatnie pracownikom przez pracodawcę przy użyciu pojazdu firmowego służy zasadniczo do prywatnych celów pracowników i tym samym służy do celów innych niż jego działalność gospodarcza. Jednak w sytuacji, gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie nieodpłatnego transportu dla pracowników, usługa przewozu może być traktowana jako związana z prowadzoną działalnością.
Dlatego też, jeśli stan faktyczny stanowi rzeczywiste uzasadnienie dla spełnienia przesłanek wykorzystania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej jak w powyżej opisanym przypadku to warto rozważyć możliwość wykorzystania tego przepisu.
Marta Godlewska, marta.godlewskaa@gmail.com, tel. 519 490 429