10. Na przekór opinii o Wołominie

– Nie wiem, czy myśmy już dojrzeli do tego, żeby rozmawiać w normalny sposób na tematy samorządowe, one wciąż budzą zbyt wiele emocji. Dlaczego nikt nie zastosuje prostego rozwiązania i nie zacznie na bieżąco informować mieszkańców, normalnymi słowami, nie treścią uchwał, o decyzjach samorządowych. Żeby po każdej sesji napisać 2-3 zdania, że „podjęliśmy decyzję, że ten asfalt może być położony tu a nie tam” – i dlaczego. Pokazać tylko to, co się dzieje, żeby ludzie wiedzieli, co – i dlaczego – wybrani przez nich radni robią – uważa Łukasz Rygało.

Z Łukaszem Rygało, twórcą portalu internetowego Wirtualny Wołomin ViVo, fotografem, mieszkańcem Wołomina, rozmawiają: Krzysztof Myśliwiec i Szymon Plasota

– Co Cię skłoniło do założenia Wirtualnego Wołomina…
– To było tyle lat temu, że już dobrze nie pamiętam. To był czas, kiedy przez mafię dużo mówiło się o Wołominie i wszyscy pytali „jak się tam u was żyje”, „czy wszyscy macie kamizelki kuloodporne”, itd. Pracowałem
w miesięczniku Głos Powiatu – dowiadywałem się ciekawych rzeczy na temat historii miasta i jego mieszkańców, wydarzeń kulturalnych. Robiłem zdjęcia i wywiady z hobbystami. Gazetowy artykuł żyje krótko – tylko do następnego numeru. Stworzyłem więc takie „publiczne archiwum” – początkowo zawierało tylko informacje i zdjęcia, których nie wykorzystano w gazecie. Później dokonałem sporej modernizacji strony. Pojawiło się między innymi Forum, które teraz żyje własnym życiem i ciągnie całą tę imprezę, czego skutki są całkiem pozytywne. Parę osób się poznało dzięki tej stronie i coś tam się w ich życiu zmieniło. Zaczęło się trochę na przekór opinii o Wołominie, a potem trochę na przekór ludziom, którzy się ciągle pytali: „co ty z tego masz?”, „po co to robisz?”, „kto ci za to płaci?”, „czy to kampania przedwyborcza?” – a ja jakoś wciąż nie jestem radnym
i chyba nie zamierzam.
– Czy tworząc serwis spodziewałeś się, że zdobędzie on taką popularność?
– Powiem wam, że cieszyłem się jak głupi, gdy ilość zarejestrowanych użytkowników przekroczyła setkę… Teraz jest ich ok. 1300 i bardzo mnie cieszy, jak ktoś prosi mnie
o wsparcie medialne w różnych poczynaniach, choćby w akcji Czysty Wołomin.
– Myślisz, że ta akcja odniesie jakiś długotrwały sukces?
– Nie mam pojęcia – ale trzeba próbować. Do „starych” już nie trafisz – jak ktoś ma swoje nawyki, to zawsze wie lepiej. Trzeba dzieciakom wpoić pewne zachowania – one mają czasami większy wpływ na rodziców niż ktokolwiek inny. Tacie może się zrobi trochę głupio, jak dziecko go spyta, czemu wywozi śmieci do lasu…
– Skoro już tak o dzieciństwie i nauczaniu – to może powiesz, gdzie chodziłeś do szkoły i jak się nauczyłeś robić strony internetowe?
– Nikt mnie tego nie uczył. Jestem z zawodu ogrodnikiem i nie skończyłem żadnych studiów. Zakończyłem moją edukację na Zespole Szkół Terenów Zieleni, jestem więc dyplomowanym technikiem konserwatorem terenów zieleni. W pierwszej pracy, zaraz po szkole, okazało się, że mam jakieś umiejętności graficzne i dorabiałem sobie projektami, miałem sporo do czynienia
z komputerem, przejście na media elektroniczne odbyło się więc dosyć naturalnie. Żeby było śmieszniej – najpierw zrobiłem jakieś małe, komercyjne strony www, używając jeszcze modemu – dopiero później powstało ViVo.
– Znany jesteś jako Zgred z ViVo, jednak chyba najbardziej znany jesteś jako Łukasz Rygało – fotograf…
– Aparaty fotograficzne zawsze były w moim domu, w którymś momencie złapałem za jeden z nich – to był chyba starszy ode mnie Zenit – i zacząłem pstrykać. Ogólnie uważam, że jest to fajne hobby. Dzisiaj, kiedy cyfrówka kosztuje tysiąc złotych i potem już nic – żadnych filmów, odbitek itd. to dziwię się, że żaden dom kultury nie wpadł na pomysł, żeby robić regularne warsztaty fotograficzne dla dzieciaków. Może sam spróbuję?
– Jak widać masz wiele pomysłów… Czy realizujesz je – np. w kobyłkowskim MOK-u?
– Coś tam się czasem udaje… Przez ponad rok odbywały się regularnie muzyczne spotkania – kilkugodzinne jam session. Udały się też dwa razy duże, ogólnopolskie warsztaty muzyczne – w tym roku niestety nie udało się dopasować terminów wykładowców.
– Skąd się wzięło twoje zainteresowanie historią miasta?
– Historia… Jednych grzeje, a innych ziębi to, że ulica, którą biegasz do szkoły, 70 lat temu wyglądała zupełnie inaczej. Czytałem z wypiekami wspomnienia pisane przez Jadwigę Markowską – nauczycielkę, która przyjechała tu do pracy z Pomorza pod koniec lat 20 ubiegłego wieku. Poznałem jej wyobrażenia i wrażenia, jakie to miasto na niej wywarło, jak odbierała ludzi stąd – i Wołomin zaczął nagle mieć jakąś osobowość. Bo tutaj niewiele się od tamtych czasów zmieniło!
Fenomenalne są też wspomnienia Fernanda Hoesicka
z końca XIX wieku o Wołominie jako miejscowości letniskowej. Zupełnie inny świat… Najbardziej jednak zainteresowały mnie teksty dotyczące historii Kobyłki z czasów Marcina Załuskiego. Tam np. nazwisko Orszagh pojawia się w historii miasta kilkaset lat temu, a do dzisiaj rodzina Orszaghów mieszka w Kobyłce. Tam są rody, które trwają już kilkaset lat
i mają się nieźle. Kobyłka ma swoją specyfikę. Pojawiasz się tam, mieszkasz parę lat i już ludzie wiedzą, kim jesteś. Ma się osobowość i nie jesteś taki anonimowy jak tutaj,
w Wołominie.
– Zdarzyło Ci się pomagać Pawłowi Solisowi w kampanii wyborczej, ale na Vivo bardzo się wzbraniałeś przed wątkami politycznymi…
– Pomagałem Solisowi w kampanii wyborczej i współpracowałem z nim kiedy był burmistrzem. W tej chwili Mikulski zajmuje to stanowisko i dla niego też robię różne dziwne rzeczy: wystawę zdjęć dawnego Wołomina, oprawę graficzną akcji Czysty Wołomin czy trwającą właśnie wystawę fotograficzną prezentującą „jasną” i „ciemną” stronę miasta. To, że mam swoje preferencje wyborcze nie oznacza, że obrażę się na burmistrza. A na ViVo jest po prostu za dużo anonimowych osób, dlatego unikam tematów politycznych – obawiam się głupich tekstów typu „ten to bierze łapówki”. Nie można przecież rzucać anonimowo takich oskarżeń, czuję się w jakimś stopniu odpowiedzialny za wypowiedzi użytkowników ViVo.
Ender skłonił mnie jakiś czas temu do otwarcia publicznej dyskusji na temat „wymarzonego radnego” – i spodobało mi się, to co zaproponował: całą strukturę samorządową, kosmiczne przemyślenia… no ekstra! Ale nie wiem, czy myśmy już dojrzeli do tego, żeby rozmawiać w normalny sposób na tematy samorządowe, one wciąż budzą zbyt wiele emocji. Dlaczego nikt nie zastosuje prostego rozwiązania i nie zacznie na bieżąco informować mieszkańców, normalnymi słowami, nie treścią uchwał, o decyzjach samorządowych. Żeby po każdej sesji napisać 2-3 zdania, że „podjęliśmy decyzję, że ten asfalt może być położony tu a nie tam” – i dlaczego. Pokazać tylko to, co się dzieje, żeby ludzie wiedzieli, co – i dlaczego – wybrani przez nich radni robią.
– Ludzka strona polityki?
– Nie to, że ludzka strona – następnym razem będą mieli lepszą frekwencję na wyborach. Ludzie będą wiedzieli, co kto robi, i nie będzie trzeba od początku na plakatach tłumaczyć, kto jest kim: „Polak, katolik, czwórka dzieci”. Kogo to obchodzi? Też to czy ktoś jest z lewicy czy z prawicy naprawdę nie ma żadnego znaczenia na szczeblu samorządowym, bo to nie ma wpływu na to, jakie decyzje podejmuje – one nie są polityczne, moga być ewentualnie “prorodzinne” – w najgorszym tego słowa znaczeniu.
Żartowaliśmy ostatnio z jedną z forumowiczek, że jakby dobrze poszukać wśród ViVonautów, to moglibyśmy stworzyć komitet wyborczy i mielibyśmy w każdym okręgu po 3-4 ludzi, żeby wystartować w wyborach samorządowych. Postacie znane, poglądy ujawnione, kampania w internecie rozkręcona – zdziwienie „etatowych radnych” byłoby zapewne niebotyczne, gdyby w radzie zasiadła grupa dwudziestokilkulatków. Wiem, że czuliby się zagubieni przez pierwsze 2, 3 lata – ale wierzę w „młodą krew”.
– Czy można powiedzieć, że lokalne portale, które prowadzisz świadczą o tym, że jesteś takim lokalnym patriotą?
– Nie wiem, czy to można nazwać lokalnym patriotyzmem…
– To może przywiązanie do korzeni, do dziedzictwa?
– Nie mam tu żadnych korzeni. Po prostu głupio tak być biernym, siedzieć i narzekać, kiedy tak łatwo jest coś zrobić. Wystarczy wykonać 2-3 telefony, 4 maile i nagle to się wszystko staje proste. Jak masz ciekawy pomysł i widzisz, że jest grupa obracająca się wokół jakiegoś tematu, jednak nie wiedząca jak go ugryźć – wystarczy pomyśleć. Ten umie to, ten umie tamto, ten ma jakiegoś wujka który coś pospawa
i nagle się okazuje, że można zrobić bramkę i pograć w piłkę, a potem zrobić osiedlowe rozgrywki. Potrzeba tylko trochę inicjatywy. To się może na początku nie udawać – ale dlaczego się załamywać? Dopóki działa się na zasadzie usług i przysług wzajemnych, to dlaczego nie? To przecież nic nie kosztuje. Polecam wszystkim takie podejście do tematu. Trzeba spróbować!
– A nie chciałeś być nigdy radnym wołomińskim?
– Czasami myślę, że to by było dla mnie ciekawe doświadczenie – nie wiem tylko jak dla moich ewentualnych wyborców. Ale obawiam się, że kilka razy dobrym przyjaciołom powiedziałem, że jak zostanę radnym to mogą podbiec i znienacka kopnąć mnie w cztery litery. Niestety – te stołki, te stanowiska, są już tak oplute, że aż obrzydliwość bierze na myśl, żeby się na nie wdrapywać…
– Ale z drugiej strony można też coś dobrego do tego wnieść…
Tak, ale nie wiem, czy wytrzymałbym zmiany w moim otoczeniu. Mógłbym stracić kilku przyjaciół i zyskać masę nowych – nie do końca szczerych. Nie wiem czy bym się w tym wszystkim odnalazł. Obawiam się, że doświadczenie Macka Łosia pokazuje, że on się pogubił. I ja się boję, że też bym mógł podzielić jego los.