Wspomnienie o Pani Doktor Alinie Czerskiej

W sobotnie popołudnie

27 września odeszła dr Alina Czerska (z d. Domurat). Wiadomość o Jej śmierci przyjęłam jako okrutny i niesprawiedliwy wyrok losu.

Dlaczego Ona? Lekarz pediatra z powołania, wykonująca ten zawód niemal do ostatnich swoich dni z równym zaangażowaniem, ciepłym, serdecznym stosunkiem do swych małych pacjentów, ciesząca się niezachwianym zaufaniem ich rodziców. Dobry, życzliwy człowiek. A przy tym tryskająca energią, wiecznie dokądś spiesząca, zaangażowana w liczne działania społeczne (była m.in. radną Miasta i Gminy Wołomin w poprzedniej kadencji).

Znałyśmy się dobrze ? najpierw z jednej ławki w Szkole Podstawowej nr 1, potem Liceum Ogólnokształcącego w Wołominie. Ala od zawsze chciała zostać lekarzem. Dążyła do tego upragnionego celu z wielkim uporem i determinacją. Poważną przeszkodą w dostaniu się na medycynę było dla niej niewłaściwe ? z punktu widzenia gomułkowskiego reżymu ? pochodzenie społeczne. Jej ojciec był właścicielem popularnej wówczas w mieście piekarni, czyli przedstawicielem zwalczanej przez władze ?inicjatywy prywatnej?. Udało się wreszcie zdobyć upragniony indeks. Była wzorową studentką. A potem całą swoją pracą zawodową potwierdziła słuszność swojego wyboru i sens determinacji, z jaką do wyznaczonego sobie celu dążyła.

Doktor Alina Czerska była w Wołominie osobą rozpoznawalną ? trudno Jej było przejść ulicą nie będąc przez kogoś zatrzymaną lub przynajmniej życzliwie pozdrowioną.

Była otwarta i bezpośrednia, łatwo nawiązywała kontakty. Jej brak odczują nie tylko mali pacjenci i ich rodzice, lecz także bardzo wielu mieszkańców Wołomina.

Łączymy się wszyscy w bólu po Jej stracie z mężem Jerzym i córką Agnieszką. Alu, nigdy Cię nie zapomnimy!

Zofia Michalik

?Umiera się nie po to,
by przestać żyć,
lecz po to, by żyć inaczej?
P. Coelho

Bardzo trudno napisać kilka zdań, o kimś, kto od nas już odszedł. Wiele ulotnych chwil, które nie były zbyt wzniosłe, tylko proste, codzienne ? staje przed oczyma, gdy myślę o doktor Alinie Czerskiej. Odszedł dobry, ciepły i mądry Człowiek. Poznałam Ją, jako pediatrę ponad dwadzieścia lat temu, kiedy w trudnej sytuacji udałam się do niej ze swoim dzieckiem. W sposób rzeczowy potrafiła rozwiać wątpliwości młodej matki. Potem nasz drogi rozeszły się, by po kilkunastu latach znów się połączyć. Przez kilka ostatnich lat regularnie odwiedzała nasze przedszkole, prowadząc z dziećmi profilaktykę zdrowotną,  rozmawiając z dziećmi o zdrowiu, higienie, przybliżając dzieciom zawód lekarza ?pediatry. Dzieci bardzo lubiły spotkania z panią Doktor, która potrafiła z nimi rozmawiać i traktowała je poważnie, z uwagą słuchała ich wypowiedzi. Było dla niej bardzo miłe, że w przedszkolu spotykała dzieci swoich wieloletnich pacjentów. Była dumna z naszych przedszkolaków, które dużo wiedziały o tym, jak dbać o zdrowie, jak zdrowo się odżywiać, jak dbać o higienę. Razem z nami cieszyła się naszymi sukcesami. Zawsze miała czas dla przedszkolaków, nigdy nie spieszyła się i chętnie odwiedzała nasze progi. Robiła to bezinteresownie i sprawiało Jej to dużą satysfakcję. Była osobą, która mimo wielu zajęć, potrafiła poświęcić swój czas najmłodszym. Wołomińskim przedszkolakom będzie brakowało spotkań ze wspaniałą Ciocią Alą.
Pamiętam wiele rozmów z doktor Czerską, kiedy była radną. Bardzo poważnie traktowała swoją funkcję i zawsze miała czas, aby spotkać się, porozmawiać. Problemy naszego miasta, jego mieszkańców nie były Jej obce. Żyła tym, co tu się działo. Zawsze zaangażowana i chętna do pomocy, z szacunkiem odnosiła się do każdego człowieka.  Nasze miasto straciło wartościowego Człowieka, który wpisał się w historię miasta. Jestem przekonana, że słowa pisarza – Jana Grzegorczyka ?Bóg zabiera człowieka wtedy, gdy widzi, że zasłużył na niebo? odnoszą się też do naszej pani Doktor.

Magda Kiliszek

Panią Alę bliżej poznałam w 2006 roku w chwili, gdy postanowiła zostać radną. Wcześniej zdarzało nam się spotykać gdzieś w przelocie, mimochodem. Wołominianka, jak na lekarza pediatrę przystało, z niesłychaną pamięcią i znajomością historii wielu wołomińskich rodzin, trochę hałaśliwa, czym nawet chwilami mnie irytowała ? być może nawet z wzajemnością, bo sama do zbyt cichych też nie należę, ale mówiąca bez ogródek to co myślała. I właśnie za tę, wypowiadaną na głos, nieskrępowaną niczym, niezależność myślową Panią Alę ceniłam chyba najbardziej.
Tak się złożyło, że po krótkim czasie przyszło nam razem pracować w grupie, która z okazji 35. rocznicy Szpitala Powiatowego w Wołominie, przygotowała galerię zdjęciową w przyszpitalnej Kaplicy, mającą na celu przypomnienie i uhonorowanie personelu medycznego wołomińskiego szpitala. Galeria prezentuje i przypomina wielu wspaniałych wołomińskich medyków, których niestety nie ma od dawna wśród nas a do których Pani Ala też już dołączyła.
To właśnie wtedy usłyszałam od Pani Ali wiele ciekawych historii o ludziach, którzy dbali o zdrowie mieszkańców tego regionu. Dziś żałuję, że żadnej z nich nie spisałam, że żadnej z nich nie nagraliśmy. Pani Ala już nam ich nie opowie.
Odeszła cicho i zbyt szybko…

Teresa Urbanowska