Kryteria przyznawania dodatku
pielęgnacyjnego określa ustawa z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W art. 75 stanowi ona, że
dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie mającej uprawnienia do
pobierania emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za
całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo
ukończyła 75 lat życia.
Dodatek pielęgnacyjny przysługuje
osobie, która ukończyła 75 lat życia „z urzędu”
tzn., że ZUS przyznaje go bez konieczności składania wniosku do
organu rentowego. Jest jednak zastrzeżenie, że osoba ta nie przebywa
w domu pomocy społecznej, w zakładzie opiekuńczo-leczniczym lub w
zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, chyba, że przebywa poza tą
placówką przez okres nie dłuższy niż 2 tygodnie w miesiącu.
Osoba, która nie ukończyła 75
roku życia może otrzymać dodatek pielęgnacyjny, gdy zwróci się
z takim wnioskiem do ZUS-u oraz zostanie uznana przez Komisję
Lekarską ZUS za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej
egzystencji. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza
niezdolność danej osoby do zaspokajania podstawowych potrzeb
życiowych tzn. nie potrafi ona sama się ubrać, nakarmić, umyć itp.
Dodatek pielęgnacyjny jest świadczeniem
dodatkowym do emerytury lub renty, dlatego osoba ubiegająca się o
niego musi mieć ustalone prawo do tych świadczeń.
W chwili obecnej dodatek pielęgnacyjny
wynosi 144,25 zł miesięcznie i podlega waloryzacji według wskaźnika
dla emerytur i rent od miesiąca, w którym prowadzona jest
waloryzacja.
Jeżeli do renty rodzinnej uprawniona
jest sierota zupełna, to przysługuje jej dodatek dla sierot zupełnych
i obecnie wynosi 271,12 zł miesięcznie. Radosław
Wasilewski